Feesten in de kerk/pagoda's

Wat ongemakkelijk in ons hotel in Can Tho, staande met een drukkende hitte om mij heen, wil ik graag weer iets op 'papier' zetten.
Waar de vorige blog eindigde na het duik- en snorkeluitje op bounty-eland Phu Quoc, gaat het hier verder..

Na deze prachtige dag voelde ik een behoorlijke jeuk op mijn rug.
Thuis wachtte mij een onaangename verrassing.
Mijn hele achterkant knalrood. Dit zou nog zeker een week zo blijven..!
En wat hebben we hier weer van geleerd..?
Juist ja, iets met een shirtje/short als je langer dan tien min in het water bent!

De laatste dag in Phu Quoc hebben we wederom doorgebracht op de scooter en de zuidkant verkent.
Nauwelijks toeristen, behoorlijk verlaten bountystranden, palmbomen en veel armoede. Mensen die leven in huisjes van golfplaten en leven van de visserij en zich geen zorgen lijken te maken over de dag van morgen. Continu glimlachen.
Het deed mij denken aan het verhaal wat ik vaak gebruik in de mindfulnesstraining over een visser die per dag 1 vis vangt en een ander die hem de tip geeft er meerdere per dag te vangen, zodat hij voor de dag van morgen nog iets heeft..

En het deed mij eraan denken hoe ik dit leven zou beleven.
In een wankel hutje van nauwelijks 10 m2 met het strand in je voortuin, spleten en kieren waar de wind en het ongedierte doorheen komt, grandioos uitzicht over de zee en niet wetende of er de volgende dag een vis gevangen kan worden.
Zouden wij dat ' kunnen' ?

Vanuit Phu Quoc vertrokken we naar de havenplaats Ha Tien (voor de aanwezige volgers via Maps), aan de grens met Cambodja om daarna door te reizen naar Chau Doc en vervolgens naar Can Tho.
Drie steden die ongelooflijk divers zijn.
Ha Tien en Chau Doc nauwelijks bezocht door toeristen.
Kinderen, en ook enkele volwassenen, kijken ons aan, waarna ze veelal enthousiast zwaaien en heel hard ' hello' roepen.
We vinden het prachtig en Marijn zwaait minstens zo enthousiast terug.
Chau Doc is ontzettend chauotisch en vies en toch ook georganiseerd en met moderne gebouwen tussen de krotten.
Aan de rivier verkopen vrouwen op de markt levende vissen, direct uit de rivier gehaald door de mannen. Tien meter verder 'landinwaarts' verkoopt met dode vissen en nog tien meter verder gedroogde vissen.
Daartussen staan fruitkramen, kledingkramen, kramen met autootjes voor kinderen, kramen met kruiden etc etc..

De steden zijn daarnaast ontzettend kleurrijk.
Winkels/restaurantjes zijn overal naast elkaar te vinden.
Met gekleurde luifels, felgekleurde neonlampen en diverse kleuren tuinstoelen.
Waarbij voor de winkeltjes veelal geldt; de buurman verdient geld met wat hij doet, dus doe ik hetzelfde.
Waardoor het niet ongewoon is om nergens een cd/dvd winkel tegen te komen en dan ineens twee naast elkaar..
Net als de ananaswinkel, zonnebrillenwinkel etc...

Inmiddels raken we steeds meer gewend aan het verkeer.
De wegen zijn hobbelig en scooters, auto's en fietsen rijden door elkaar heen. Regelmatig is er op de doorgaande weg een soort van partytent gebouwd, waar zo'n honderd mensen uitbundig feest (veelal een huwelijk) vieren.
Toch rijdt men niet hard, 50 km/u is al behoorlijk en let men goed op de andere weggebruikers.
Ik heb nog geen politie/ziekenwagen gehoord of een ongeluk gezien op de wegen..

Gisteren hebben we het transport over water voor het eerst uitgeprobeerd, wat eigenlijk wel een ' must ' is hier in de Mekongdelta, waar men vooral leeft van visserij en fruitteelt.
Het was prachtig om door de rivieren en kleine kanalen te gaan. Fruit te eten van de bomen (we gaan alle 'gekke' vruchten uitproberen en staan al op zo'n zeven vruchten vermoed ik).
Floating markets gezien waar schepen vol zijn van diverse vruchten, maar die ook steeds kleiner worden door de beter wordende wegen naar de kleine dorpjes.
Ook op de floating markets gaat het er gemoedelijk aan toe en is er ook sprake van dezelfde structuur in de choas.

Momenteel zijn we dus in Can Tho. Een mooie plaats, aan de Mekongdelta. Er zijn veel Aziatische toeristen en we vinden het een erg mooie en levendige stad.
Behalve tussen 13.00 - 15.00 's middags als iedereen een tukkie aan het doen is. Het is dan te heet om buiten te lopen.
Daarna barst het feest weer los.
De Vietnamezen lijken wel van een feestje te houden!
Op iedere hoek van de straat is wel harde muziek hoorbaar, of nog vaker, karoake gezang van de Vietnamezen.
Ik heb Marijn beloofd dat we dat ook een keertje gaan doen, in het Vietnamees dan welliswaar;-)
Maakte ik me de eerste week nog wel wat zorgen of Marijn kon aarden, reizend in een vreemd/Aziatisch/choatisch land, ben ik er nu van overtuigd dat hij er ontzettend goed in is!
Nadat eerst zijn statement was; ' ik vind voldoening in het feit dat ik het trek' , wilde hij gisterenavond niet eten in een restaurantje wat er 'Westers' uitzag, maar moesten we in een tentje langs de straat eten..
Het is heerlijk om samen op pad te zijn en te ontdekken!!

Vandaag hebben we een prachtige pagoda bezocht.
De plek waar de monniken bij elkaar komen en waaromheen zij wonen.
Prachtig!
Het straalt op mij een zekere rust uit.

In onze reisgids staat genoemd dat religie in Vietnam net zo pragmatisch is als het verkeer.
En ik geloof dat ik het steeds beter ga begrijpen.
De meeste Vietnamezen vereren hun grootouders. Er zijn veelal grote grafkisten (op de grond) in achtertuinen te vinden.
Daarnaast zie je vaak een hok, waarvan wij in eerste instantie dachten dat het om een hondenhok ging, in de tuin.
Het blijkt echter een altaar te zijn, waar de Vietnamezen beelden inzetten van willekeurige ' goden' en waarvoor wierrook brandt.
(Een geur die veel te ruiken is overal).
Daarnaast gaan ze ook naar Pagoda's of te kerk om hun geloof te belijden.
Ik vind het ongelooflijk bijzonder dat boeddhisten hier naast de roomskatholieken leven. De kerken en pagoda's staan letterlijk naast elkaar. Monniken zie je regelmatig lopen.
Deze mengeling van religie/voorouderverering en een vleugje bijgeloof (of beter gezegd, een behoorlijke portie!) vind ik heerlijk.
Mijns inziens is dat hoe het geloof bedoeld is!
Geen haat omdat iemand in een andere God/bijbel of wat dan ook gelooft. Geen onbegrip omdat de een naar de kerk gaat, de ander naar de Pagoda en weer een ander een altaar heeft aan huis.
Er wordt naar elkaar gekeken met een glimlach en dat is voor mij het belangrijke beginsel van elk geloof (en ook de niet-gelover uiteraard); tolerantie en naastenliefde!

Zouden die monniken stiekem een zilveren kruisje dragen onder hun kledij...?