Don't worry chicken curry

Na de geweldige blogs van Marijn ben ik bijna een beetje huiverig om er weer een te schrijven.. maar helaas is Marijn ontzettend ver bij mij vandaan en niet meer in Nepal, dus zal ik het zelf moeten oplossen en mijn uiterste best doen.. (don't worry)

Het vorige verhaal eindigt op het hoogtepunt; 4130 meter hoog, als het ware staande in een vallei met allemaal 7000-ers en 8000-ers om je heen.
Ook al maakte ik het voor een tweede keer mee, ik was net zo - al dan niet meer - in vervoering gebracht.
Kreeg letterlijk tranen in mijn ogen van de prachtige omgeving en kan dat nog steeds krijgen als ik erover nadenk hoe we daar stonden..
(Het hielp natuurlijk niet dat Marijn onthulde dat hij ooit een lieve boodschap in mijn flesjeskettinkje heeft geschreven.
Het kettinkje dat ik overigens al een half jaar draag en waarvan ik altijd heb gedacht dat het papiertje in het flesje 'voor de sier' en volledig blanco was..)
Dus ondanks enkele ontberingen, overheersten de zon, gezelligheid, schoonheid van de natuur, frisse lucht, spelletjes Skibho en noem maar op...

De terugweg, tjsah, weer zo'n adembenemend moment waarvan ik weet dat we het nooit vergeten.
Door de sneeuw wandelen, sleeend op een plastic zak razendsnel omlaag, zonnetje op onze gezicht. Het was - wederom - prachtig.
Toen de sneeuw wat begon te smelten, was het lopen wat lastiger, maar des te grappiger. Meerdere keren verdwenen onze voeten, onderbenen en tenslotte ook onze gehele benen in de sneeuw om er vervolgens weer uit te ploeteren en verder te lopen.
Na een paar uur, met de bergen in de rug en een rivier, ravijn en veel groen voor ons, verdween de sneeuw en liepen we weer tussen de bossen.
In oktober - 2012 toen ik op dezelfde plek liep - was het vooral groen, nu waren er echter overal rode en roze rodendendrons (probeer dat maar eens normaal uit te spreken).
Zo vervelend is het dus niet om trappen te lopen en uit te kijken over de bloemen, bomen, rivier, blauwe lucht en als je achterom kijkt de grote witte bergtoppen te zien (maarja, daar zijn de meningen misschien ietwat over verdeeld;-)).
We zouden stoppen met naar beneden wandelen tot we moe waren en Sinuwa leek te ideale plek.
Wederom met veel kleuren bloemen en mooi uitzicht .. en een gigantische spin in de wc.
Oei, dat was al de tweede die mij (uiteraard ik en niet Marijn, grrrrrr) trof.
' Don't worry' de Poolse jongen die mijn verschrikte gezicht zag greep 'em wel even en ik kon weer rustig (naja, rustig...) naar de wc.

De dag erna stond weer een lange tocht te wachten.
Van Sinuwa trappen af en op.
Smurf en ik hadden een wedje gelegd hoeveel trappen het zouden zijn. Maar nadat ik op trap 850 stond en nog niet eens op de helft was realiseerde ik me dat mijn schatting van 800 toch echt te laag was..
Na de vele trappen stond wel een chocotaartje op ons te wachten in Chromrong en nadat we nog enkele uurtjes hadden gewandeld hebben we het lekkerste Nepalese biertje op in afwachting op de bus die ons weer naar Pokhara zou brengen..

Pokhara is prachtig (had ik dat al gezegd?) en Marijn weet het nu ook :-)
Een stad waar de zon altijd schijnt, de bergen binnen handbereik lijken en er een prachtig meer is.
En bovendien ook nog een geweldige sfeer met leuke restaurantjes en bars met zeer goede bandjes!
Na een goede nachtrust was het toch wel een beetje 'saai' zonder trappen en wandelen dus nam ik de jongens (Marijn en smurf) mee op een mountainbiketocht.
(Ook mountainbiken moet je benaderen zoals wandelen - meter voor meter en vooral niet denken aan de tig meter omhoog die je nog te wachten staan..;-))
Het startte met een heftige klim naar de World Peace Stoepa.
Marijn was in zijn element; easy peacy, lemon squizzy!!
Echter, het uitzicht op Pokhara, het meer en de bergen (hetzelfde uitzicht dat ons iedere morgen en avond aankijkt van boven de eettafel) maakte de inspanning helemaal goed!

Na nog wat sightseeing in Pokhara en een bezoekje aan het mountainmuseum moesten we afscheid nemen van smurf...
De laatste dagen in Pokhara hebben we genoten van het meer, lekker gewandeld en wat geshopt, gegeten en onze reis ' geevalueerd'.
Terugkijkend naar hoe we begonnen in Vietnam en hoeveel we beleefd hebben, hoogtepunten en minder leuke dingen, mensen die we ontmoet hebben...
Het was een geweldige ervaring die we voor geen goud hadden willen missen!

Gedurende onze reis werd mij al duidelijk dat ik niet na drie maanden al terug wilde naar huis.
Goed met Marijn over gesproken en besloten dat ik langer zou blijven, om nog wat yoga/meditatie/Vipassana te doen en nog even te genieten van Nepal, reizen en de mensen.
Gewoon, omdat het kan..

Maar voordat we echt afscheid van elkaar gingen nemen, heeft Marijn nog een sprong in het diepe gewaagd; met een paraglide weliswaar.
Aangezien ik het al eerder had gedaan, stond ik beneden op de landingsbaan op Marijn te wachten.
En hoe gek het misschien ook klinkt, deze ervaring was minstens zo leuk.. Het gezicht van Marijn zal ik nooit vergeten; lach van oor tot oor, zorgeloos, bruin en helemaal Marijn:-)!

De laatste dag in Kathmandu hebben we het kindertehuis en dagcentrum voor gehandicapten kinderen bezocht waar ik heb gewerkt. En daarna was het echt tijd om afscheid te nemen..
Het was gek en goed tegelijk..

De dagen na ons afscheid heb ik doorgebracht in Kathmandu.
En hoewel ik dacht dat ik daar nu wel zo'n beetje alles had gezien, toch weer veel nieuwe dingen ontdekt...
De hectiek van Thamel ontlopen door een night market tour, klooster bezocht en gemediteerd, garden of dreams bezocht (die doet z'n naam eer aan) en vooral erg goed gezelschap gehad van twee mensen die een onuitwisbare indruk op mij hebben achtergelaten...
Sowieso ben ik ontzettend dankbaar voor alle mooie mensen die je allemaal ontmoet op een reis..
Iedereen met z'n eigen verhaal, plannen, uiterlijk, gebruiken/gewoonten, taaltjes.. Dat is misschien wel het mooiste van reizen!!

Gisterenavond heeft smurf eten gemaakt; een pizza en uiteraard Dal Baht (het gerecht wat Nepalese 2x op een dag eten, met rijst, linzensoep, curry en ckicken --> 24 hour Dal Baht power!). Geweldig om te zien hoe hij leeft en waar hij woont. Het was wederom een onvergetelijke ervaring (zou mijn hoofd ooit overlopen?).

Nu ben ik weer terug in Pokhara.
Het weer is heerlijk, bijna heet te noemen, toeristen zijn er steeds meer en de gezellige sfeer is er nog steeds..
Zonder Marijn en zonder mensen die ik ken, maar don't worry, ik weet dat het ' goed' gaat komen..
Zeker als je alleen reist heb je ontzettend veel aanspraak; door nieuwsgierige Nepalezen, Nederlanders die je accent herkennen en allerlei soorten en maten mensen...
Ik kijk er naar uit!


ps. De titel van deze blog slaat op een uitspraak die de Nepalezen vaak doen..
Het blijft niet bij woorden alleen, het komt ook over in hun levenshouding. Gisteren liep ik door een straat waar mannen bezig waren met een raam plaatsen in een kozijn, toen ze tegen een paal aanliepen en het raam in duizend stukken op de grond (en hun voeten) viel. Geen gevloek en getier en gvd's die om je oren vliegen, wel wat beteuterde gezichten.. Maar al snel werd de bezem erbij gehaald en gezocht naar oplossingen.. don't worry!