Holy....

Ik schrijf dit verslag met een kleurrijk hoofd, in de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Het is zo'n twintig graden en vandaag is het Holi.
Een bekend festival in Nepal waarbij iedereen kleuren en water naar elkaar gooit..
We hebben het (nog) drooggehouden. Echter, de kleuren vliegen hier letterlijk om je (inmiddels roze) oren. Aangezien iedereen lacht en vrolijk is, en ik dan ook een lach op mijn gezicht krijg, wordt dat als een uitnodiging gezien voor nog meer kleuren. Ik ben dus zwaar de pineut.. Marijn is (nog) schoon..

Ons laatste reisverslag was in Hanoi. Na zoveel moois gezien te hebben in Vietnam, waren we klaar voor Nepal.
We werden ontvangen door een Nepalese vriend met bloemenkransen op het vliegveld. Een warm welkom dus..
Yellow house, de plek waar ik zes weken heb ' gewoond' stond er ook nog en was eigenlijk hetzelfde gebleven. Mensen herkende mij nog en we werden wederom hartelijk ontvangen..
De eerste dagen in Kathmandu scheen de zon volop, hebben we tempels bezocht en ons overgegeven aan het choatische gezellige Thamel. Naast elkaar allerlei winkels met kleding voor trekking, souveniers, eten etc en in de smalle straatjes heel veel mensen, nog meer auto's/motors/riksja's. Iedereen wil wel wat van je. Marijn zijn mantra is ' No, thank you'..

Oh, we worden even afgeleid door een grote groep jongens, die helemaal onder de kleuren zitten en iedereen bekogelen die ze tegenkomen..

-Marijn

Maar in Nepal kom je maar voor een ding; de bergen dus.

Na 3000 foto's van Jolanda en minstens net zoveel verhalen zaten we al snel met Raj -onze touroperator waar Jolanda al bekend mee was, om de tafel om plannen te maken. Uiteindelijk werd het dus het Langtang National Park voor een ' trek' van 12 dagen door valleien met bossen, woeste rivieren, watervallen, traditionele dorpjes en akkers om geleidelijk steeds hoger te gaan om uiteindelijk tussen de bergen te staan. (4200m)

Op dinsdag 24/2 was het zo ver; na een avondje tactisch rugzakken inpakken (zouden 24 muslirepen en 8 snickers en 4 rollen wc-papier wel genoeg zijn?) werden we om half zeven opgehaald met een taxi en stond Ganga al klaar om onze rugzakken aan te pakken.

Even over Ganga; hij was onze drager voor de trek. Een op het eerste oog verlegen jongen van 22, dun/mager en hij zou de ' grote rugzak' door de bergen dragen. Maar hij is natuurlijk veel meer dan dat, hij is ook onze gids, tolk, wekker, steun en toeverlaat en dus vanaf nu Grote Smurf genoemd!!

Na een 8 uur durende tocht met een jeep kwamen in het eerste dorp aan, nachtje slapen en de volgende ochtend weer vroeg op pad.
Het begon meteen goed; de zon scheen en Grote Smurf wist een shortcut, of te wel; dwars door het dorp, recht omhoog.
Het zonnetje scheen lekker met als resultaat dat ik binnen 10min een natte rug had en liep te hijgen als een postpaard! "Walk as you breath" zeggen ze in de bergen hetgeen voor mij inhield; slof-slof-slof. Dat zou nog wat gaan worden dus. Na 2,5 traplopen (want dat is het eigenlijk) begon ik met toch echt een beetje zorgen te maken; " hoe ga ik dit vol houden?"
Gelukkig kwamen we net op tijd aan bij een thee huisje en vandaar verliep de rest eigenlijk vrij vlak. (we waren al wel 800m gestegen)
Dankzij de sluiproute kwamen we al rond 13:00 aan in het guesthouse en dus hadden we nog tijd om een monestry te bezoeken..
Dat was maar een uurtje heen en weer lopen.. -lees; 45min omhoog en dus slechts 15min weer naar beneden. Maar het was de moeite zeker waard.
's Avonds lekker gegeten en prima geslapen al waren we allebei wel een beetje verkouden.. De volgende ochtend vroeg op, pannenkoek als ontbijt en weer op pad. Helaas kwamen er een paar ernstig grijze wolken de bergen over zeilen die we, ondanks onze spurt naar beneden, niet voor konden blijven. Een verplichte lunch pauze van drie uur was het gevolg, want niet alleen kwam het met bakken uit de hemel, de donder en bliksem loog er ook niet om.
Toen het onweer eindelijk over was gingen we maar weer verder, omhoog. En dat viel tegen, natte rug, nat van de regen, langzaam sjokken want blijven hijgen is ook vermoeiend en het pad was natuurlijk spekglad geworden. Oei, wat valt dit tegen.
Gelukkig kwamen we net op tijd in het volgende guesthouse aan want ik zat er toch echt aardig doorheen. Maar hier brande de kachel en stond er een kop thee op ons te wachten!! Heeeeel fijn.

Dit dorpje staat bekend om zijn hotsprings en Jolanda en Ganga hebben hier de volgende ochtend dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.
(ik wilde niet want ik was ondertussen toch echt flink verkouden geworden en je moet dat warme water toch ook een keer uit)
Maar Jo en Smurf waren zichtbaar aan het genieten.
Gelukkig was het nu droog en konden we na weer een stevig ontbijt er weer tegenaan. Helaas betekent geen regen niet dat het pad ook droog is; verder glibberen dus.
Dit had ik toch niet verwacht. Je loopt als het ware een stenen trap op, of af, maar dan met een laagje modder er over heen.

Na een half uurtje lopen zag Ganga apen!! Super leuk!
Het waren 'Gray Langur' apen en veel ook! Een stuk of 25!
Ongeveer zo groot als een kleuter van 2 met een lange staart. :)
Verder maar weer, op naar de volgende kop thee.
Daar aangekomen; sneeuw!! En we waren nog echt niet zo hoog, ongeveer 2600m. Dat belooft wat.. Een uur later liepen Jo en Smurf hand in hand, nu echt door de sneeuw ploeteren zonder vangrail vond Jo toch wel een beetje te spannend! Boven gekomen op 3100m wel een heel mooi zonnetje en heerlijke noodle soep. :) Prachtig uitzicht.
Maar toen weer ' down'
Glijden, glibberen, vallen, natte sokken, koude voeten.. Holy..
Blijven lachen.

Wederom aangekomen in een fijn guesthouse, een monestry, heerlijk gegeten en Jolanda had Smurf yatzee geleerd dus gezelligheid!
Vroeg naar bed, vroeg op, stevig ontbijt en door.
Maar ik voelde me toch echt niet fit. Het volgende dorp konden we recht tegen over ons al zien.. aan de andere kant van het dal. Dus, 600m naar beneden, brug over en -jawel, weer 600m om.. juist.

Mijn gemopper begon ondertussen ernstige vormen aan te nemen..
Dit is geen wandelen meer maar traplopen, wat Jo en Smurf veel sneller doen trouwens. Weer een natte rug, ik ben kapot. En.. nog steeds geen berg gezien! In het dorp aangekomen was het pas 13:30 maar ik vond het genoeg. Er was hier ook een festival gaande, alle vrouwen hadden mooie jurken aan waarin gedanst zou gaan worden. Ik heb er verder niet veel van gezien want ik geen naar bed. Maar Jo en Ganga hebben genoten.
Gelukkig voelde ik me de volgende dag een stuk beter dus vol goede moed weer op pad! Deze keer ook bijna geen trappen en weer apen!!
Echt een mooie wandeling en met de lunch weer heerlijke noodlesoep
en een potje yatzee. :)
Helaas, na de lunch begon het weer te regenen, en goed ook.
Dus weer nat. Maar aangekomen in het Lama Hotel (2400m.) stond de kachel al roodgloeiend en konden we tussen de andere touristen onze spullen te drogen hangen. Warme chocomel met rum deed de rest! :)

Sommige touristen kwamen van boven en hoorde we de eerste verhalen van sneeuw, veel sneeuw. En jawel, tijdens ons spelletje Skip-Bo (!!!!!!)
zagen we door het raam de vlokken al vallen. Natte sneeuw, maar toch.
De volgende ochtend was het niet heel veel beter en ondanks dat ik van een lieve duitse meid een poncho mocht lenen zag ik het niet zitten.
We zouden vandaag 1000m stijgen, dus weer veel traplopen en dat in dit weer! En waarom, boven zou het toch niet beter zijn? En die bergen zie je toch niet met al die wolken?! Ik zag genoeg 'beren op m'n pad'.

Maar goed, we zijn er nu en onder het motto; "niet zeuren' gingen we toch. Grote Smurf voorop, het blije berggeitje er achteraan en ik zei de gek. Het eerste uur ging, baggeren en glijden waren we al gewend tenslotte, en toen ging het.. minder. Sneeuw op de grond en regen op, nou ja, alles. Ik hield me al snel niet meer aan ons motto en ook mn looptempo ging omlaag.
Teleurstelling en irritaties vochten om voorrang in mn hoofd en met die poncho om me heen liep ik eigenlijk in mn eigen 'bubble' of beter gezegd; in een krakend chipszakje. Kop omlaag en het enigste wat ik zag was; modder, sneeuw, horseshit, bullshit en mn voeten.
Het zal geen verassing zijn dat dit zelfs het anders onverwoestbare goede humeur van eerder genoemd berggeitje geen goed deed,
wat uiteindelijk resulteerde in "ik zie je op 3000m. bij de lunch wel weer."

Daar aangekomen wist ik een ding zeker, ik ga terug
Terug, omkeren, opgeven, niet verder gaan, -naar beneden dus.
Vreselijk. En ik moest het nog tegen Jolanda en Ganga vertellen, buikpijn.

Maar goed 30cm (!!!!!!) sneeuw en geen vooruitzicht op beter (plus de uitdrukking op mijn gezicht vermoed ik) waren ook voor hun overtuigende argumenten en werd het uiteindelijk -gelukkig!- een gezamelijk besluit om inderdaad weer dezelfde 700m naar beneden te gaan.. shit.

Gelukkig maakte ook deze keer de kachel, de warme choco met rum en nog veel meer Skip-Bo een hoop goed!!

De volgende dag, via een mooie omweg met nog meer aapjes, weer terug waar we waren begonnen en gisteren (woensdag 4 maart) terug met de jeep naar Kathmandu.

....

En dat liet ons zitten met een probleempje, want; geen bergen gezien
en dagen over.. "Back to the drawingboard" of te wel; vergaderen! :)

Raj stond al meteen voor ons klaar en met boeken en kaarten op tafel waren we er al snel uit! We gaan nu morgen al (ipv later) naar het Chitwan National Park voor de olifanten en neushoorns (gaaf!!) om daarna meteen door te gaan naar ABC- Annapurna basecamp!! :)

Dit gaat een serieuze bergwandeling worden, hoog koud en bergen
'in your face'!!

Dus, aan ieder die dit leest de oproep om vooral te duimen voor mooi weer en van ons de belofte om zo snel mogelijk weer wat foto's te plaatsen en zo gauw als we weer beneden zijn een volgend verhaaltje te plaatsen. :)

Nu nog proberen om ongeschonden ons hotel te bereiken, kansloos denk ik zo..

Happy Holy!!!!!